O ile odpowiedzi TSUE na pytania prejudycjalne nr 2 i 3 przedstawione przez sąd krajowy nie powinny budzić jakichkolwiek wątpliwości, o tyle odpowiedź na pytanie nr 1 jest w niektórych przypadkach błędnie interpretowana przez polskie sądy. TSUE bowiem w niniejszej sprawie nie rozstrzygnął kwestii, czy oprocentowanie pozaodsetkowych kosztów kredytu jest dopuszczalne. Materia ta bowiem może być oceniana nie przez pryzmat przepisów dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, lecz przede wszystkim w kontekście przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG. Jednym z kluczowym elementów jest tutaj definicja „stopy oprocentowania kredytu”, która zgodnie z art. 3 dyrektywy 2008/48/WE oznacza „stopę oprocentowania wyrażoną jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane w stosunku rocznym do wypłaconej kwoty kredytu”. W tym zakresie pomocne i konieczne jest sięgnięcie również do wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. C-377/14 sprawa Ernst Georg Radlinger i Helena Radlingerová przeciwko Finway a.s., w którym przyjął, że „artykuł 3 lit. l) i art. 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48, a także pkt I załącznika I do rzeczonej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że całkowita kwota kredytu i kwota wypłat określają całość kwot udostępnianych konsumentowi, co wyklucza kwoty powiązane przez kredytodawcę z pokryciem kosztów związanych przez kredytodawcę z udzieleniem odnośnego kredytu, które to kwoty nie są w rzeczywistości wypłacane konsumentowi”. Skoro TSUE stwierdza jednoznacznie, że kwoty związane z pokryciem kosztów kredytu (w tym również prowizji kredytowej) nie są w rzeczywistości wypłacane kredytobiorcy, toteż nie jest dopuszczalne stosowanie oprocentowania i naliczanie przez kredytodawcę odsetek od tej części kredytu. O ile więc kredytodawca może część udzielonego kredytu przeznaczyć na pokrycie prowizji kredytowej, to nie oznacza jednak uprawnienia do naliczania w tym zakresie odsetek kapitałowych.
W świetle powyższego, całkowicie błędna jest interpretacja wyroku TSUE z dnia 13 lutego 2025 r. sygn. C-472/23 sprawa Lexitor Sp. z o.o. p-ko .B. S.A. pozwalająca na oprocentowanie kredytowanych pozaodsetkowych kosztów kredytu, dokonywana tylko w oparciu o przepisy dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.